| ||
|
Maandagavond trokken we de donkere Betuwe in, naar Dodewaard. Ondanks twee afmeldingen was Paul er in geslaagd een volledig zestal bij elkaar te sprokkelen. Good old Gerard van Pelt was tot onze vreugde ook weer eens van de partij. Die vreugde was trouwens over toen hij na een afgewongen dameruil in een eindspel verzeild raakte met twee pionnen minder. Maar Gerard is brutaal genoeg om op zo’n moment aan zijn (jeugdige) tegenstander remise voor te stellen. Gelet op zijn stelling weigerde deze terecht. Maar even later had hij spijt als haren op zijn hoofd. Gerard had een geniepig pionnenzetje gevonden dat tot mat in één (het kan ook zijn dat het mat in twee was; weet ik niet meer) voerde. Dat werd dus 1-0 voor ons. Never say never. Pierre was ons als invaller komen versterken. Hij zat aan mijn rechterzijde, en ik volgde zijn partij met afnemend optimisme. Maar opeens was hij verzeild geraakt in een eindspel met een vol paard vóór. Vraag me niet hoe hij dat kunstje had uitgehaald. Met dat paard ruimde hij bekwaam en behendig de resterende pionnen van zijn tegenstander op. Zijn eigen laatste pion voerde hij met behulp van zijn koning, die ook nog in het spel was, richting promotieveld. Dat was dus 2-0. We konden nauwelijks op adem komen van deze aangename verrassingen toen de tegenstander van Jaap (Schuld) capituleerde. Jaap had gewoon beter gespeeld dan de tegenstander. Na deze 3-0 vond Paul het als teamleider nuttig tot remise te besluiten (tot verrassing van zijn tegenstandster), om de matchzege veilig te stellen. De andere Jaap (Stork) en ondergetekende vonden daarin geen aanleiding de stukken in de doos te doen om tijdig thuis te zijn. Jaap capituleerde omtreeks 23.15 uur, en ik heb de partij uitgekloven tot ongeveer 23.40 voordat ik ook de koning omlegde. Alles bij elkaar toch nog een benauwde overwinning met 3½-2½. Onze eerste matchpunten van deze competitie.
Cas Aubel | ||