| ||
|
Ilona, de teamleider van SMB 7, ontwikkelt zich steeds meer tot een non-playing captain. Voor de derde keer in successie nam zij niet achter het bord plaats. Maar op de achtergrond speelde zij haar rol met verve. Via via kreeg het team haar instructie te proberen remise eruit te slepen als winst er niet in zat. Wat een wijsheid, en dat al op haar leeftijd! De trouwe aanhang van SMB 7 herinnert zich nog het verslag van de eerste ronde, waarin het dramatische verhaal werd gedaan van het spoorloos ontbreken van Dorus en Luuk in Beuningen in de strijd tegen Koningswaal. De dank van de overige teamleden was niet groot! Nu was er weer een uitwedstrijd, nog veel verder van huis, helemaal in Dodewaard. De organisatie van het transport was perfect. Jaap nam drie man mee, en ik vergezelde Dorus. En ofschoon wij als laatste vertrokken, waren wij als eerste in Dodewaard. Zouden er vanavond vier spelers ontbreken? Jaap liet ons niet vreselijk lang wachten. Luuk was aan bord 6 in een het uur het slachtoffer van de bij velen bekende Van Rinsum. En ook wel een beetje het slachtoffer van zijn eigen speelwijze. Aan bord 1 kreeg Jaap binnen enkele zetten een pion en de kwaliteit cadeau. Daarmee leek een stand van 1 – 1 veilig gesteld, maar achteraf moest worden vastgesteld dat het voordeel gezichtsbedrog was, in elk geval niet voldoende voor de winst (vertelde Jaap mij). Overigens was de remise van Jaap tegen een hoog gerate (is dat een goed woord?) tegenstander bepaald verdienstelijk te noemen. Hugo was aan bord 5 driftig en geconcentreerd op zoek naar de winst, maar het advies van de teamleider indachtig sloot hij de partij met remise af. Frans scoorde eveneens een halfje. Aan bord 3, waar hij met wit speelde, leek het wel of er een houtbewerker bezig was: binnen de kortste keren stond er meer materiaal naast het bord dan erop. Maar de zware stukken bleven in de strijd, en dat verhinderde Frans zijn pion méér in winst om te zetten, hoe fanatiek en langdurig hij daarvoor knokte. Toen waren er nog twee aan het spelen: Dorus aan bord 2 en ik aan bord 4. Mijn stelling was er een van het type: een klein foutje en je wordt ingemaakt, doorspelen is ook los daarvan geen garantie voor winst. In het teambelang zou ik misschien remise moeten uitlokken (denk opnieuw aan het advies van de teamleider!). Niemand kon mij duidelijk vertellen wat op dat moment de stand was!!! Later bleek die 2½ tegen 1½ voor Dodewaard te zijn. Wel werd er gemompeld dat, als ik het niet zou doen (blijkbaar werd daarmee bedoeld: winnen), alles verder afhing van Dorus. Nou, die kans op een zoete wraak voor ‘Beuningen’ wilde ik hem niet ontnemen. Mijn remiseaanbod werd overigens afgewezen, maar met herhaling van zetten dwong ik mijn tegenstribbelende tegenstander toch tot ieder een halfje. Stand 3-2 voor de tegenstander. Dorus moest dus winnen om het team aan een matchpunt te helpen. De omstanders zeiden tegen elkaar dat Dorus een gewonnen stelling had. Een pionneneindspel met een toren tegen een paard. En Dorus had zijn koning prima geplaatst. Gewonnen, maar dan toch. Nu hangt het helemaal van jou af. Doe het maar eens. Onder die zware druk. Laat op de avond. Middelpunt van ademloze toeschouwers. Muisstil. Ver van huis. Helemaal in Dodewaard. Waar een zware mist hing. Toen Dorus het paard van zijn tegenstander had gevangen, gaf deze op. De gezichten van de SMBers straalden. Hun eerste matchpunt in de derde klas! Dankzij Dorus. Zijn zoete wraak! Het leek of we in de wolken naar huis reden. Maar het was gewoon de zware mist die over de A15 hing.
Cas Aubel | ||