| ||
|
De Toren 10 – SMB 7 3,5 – 2,5 Het zat aan alle kanten tegen. Luuk, die dit seizoen bij de topscorers lijkt te gaan horen, had zich tijdig afgemeld, en Hugo, intern slecht op dreef maar extern vaak goed voor een halfje of meer, meldde zich op de valreep af wegens een zware kou. Voor Luuk kon Gerard als invaller worden gecharterd, voor Hugo was er binnen en buiten de grenzen helaas geen invaller te vinden. Dat was dus alvast een achterstand van 1-0 om mee te beginnen! Gerard speelde verrassend goed maar miste spelritme: 2-0. Een blik op het hoogste bord leerde dat we hard op weg waren naar een 3-0 achterstand. Jaap had het met zijn tegenstander niet getroffen. En daarmee waren de aspiraties om in dit seizoen na tweemaal 3-3 een hogere score te halen binnen enkele uren de kop ingedrukt. Naast mij was Ilona aan bord vijf op overtuigende wijze op weg naar de vierde nul van de avond. Haar tegenstander wentelde zich in de weelde een stuk of drie, vier pionnen tegelijk tot dame te laten promoveren. Eén was hem blijkbaar niet genoeg. Deze drang naar zoveel dames kostte hem de kop. Ilona liet haar enig overgebleven pion in een paar zetten (noemen ze dat geen krachtzetten?) naar voren stormen om de tegenstander pardoes mat te zetten. Zelden heb ik een schaker zo verbouwereerd naast het punt zien grijpen. Zijn verdiende loon! Had hij maar niet zo begerig moeten zijn. Hierdoor wentelde de kansen. Zou het weer 3-3 worden? Dorus leek aan het tweede bord op weg naar de winst. Zou dan, zoals zo vaak, alles weer van mij afhangen? Wie die partij had gevolgd, wist dat dat er niet in zat. Uitertst evenwichtig gespeeld, en geen moment winstkansen voor mij. Kort voordat ik zeker meende te weten dat Ilona roemloos zou sneven had ik zelfs remise voorgesteld. Toen Ilona plotsklaps een punt scoorde wist ik dat ik voor de hopeloze opgave stond te winnen. Dat lukte van geen kanten. Langzaam gleed ik af naar een nederlaag. Maar toen Dorus daadwerkelijk zijn winst binnenhaalde en mijn tegenstander had uitgerekend dat een halfje van hem genoeg was voor de winst van zijn team, bood hij van zijn kant remise aan. In de wetenschap dat een afwijzing tot een nul zou voeren heb ik het halfje in dankbaarheid aanvaard. Maar de kleinst mogelijke nederlaag was een feit: 3,5 – 2,5. Met Luuk en Hugo was het vast wel een punt meer geworden, dachten wij. Tot overmaat van ramp was het gaan regenen. Op die rotdijk van het pannenkoekenhuis in Driel naar de snelweg Arnhem – Nijmegen! Gelukkig brachten onze chauffeurs Jaap en Gerard ons veilig naar huis. Hoe zou het nu met Hugo gaan?
Cas | ||