Afgelopen zaterdag is het doek gevallen voor SMB 1. Vooraf leek een wonderbaarlijke ontsnapping aan de degradatie die het team het hele seizoen op de hielen zat, nog mogelijk. Winst op De Toren - VSV 2 zou hoogstwaarschijnlijk genoeg zijn om de landelijke status te handhaven (dit bleek ook uit de resultaten van de laatste ronde, alle concurrenten verloren ook). De niet gemakkelijke opdracht was teamwinst, want bij het ingaan van de laatste speelronde stond het team op een degradatieplek.
In de eerste twee uren werd het evenwicht op de meeste borden niet noemenswaardig verstoord, althans niet voor de oppervlakkige beschouwer. Alleen Peter Schut op bord 2 stond beduidend minder: na een vroegtijdige en lange afwikkeling, kwam een eindspel met een geïsoleerde d-pion op het bord dat moeilijk te verdedigen was en op zijn minst Peters sterke tegenstander de kans gaf het langdurig te proberen zonder enig risico. Niet veel later volgde "une petite combinaition" met winst van de isolani en de Toren-speler tikte het verder bekwaam uit.
Op bord 1 had Jelle van Deemen in prettige positie een onverwachte meevaller. Zijn tegenstander investeerde veel tijd in de stelling tijdens het vroege middenspel en koos voor een centrumactie die door Jelle werd beantwoord door een aanval op de damevleugel die krachtig oogde en de tegenstander danig van slag bracht getuige de blunder die direct tot stukverlies leidde. De teamleider had daarna geen moeite de partij naar winst te voeren, een zeer goede overwinning.
In de partij van Bram Rijkschroeff aan bord 3 leek diens tegenstandster steeds het iets betere van het spel te bezitten. Bram zocht met actieve zetten naar initiatief in een poging het sterke witte centrum aan te tasten en bereikte remise in een stelling die hem lange tijd maar matig beviel waardoor na afloop opluchting over het halve punt overheerste. Ook Paul Waenink op bord 5 bracht het niet verder dan remise. Even leek hij met een paar krachtige zetten een flinke greep op het centrum te verwerven. Pauls tegenstander neutraliseerde echter bekwaam elk spoortje initiatief en in een toreneindspel dat optisch wat beter oogde (een verst verwijderde vrijpion), besloot onze man het derde opeenvolgende remiseaanbod toch maar te accepteren.
Dennis Jaheruddin speelde aan bord 4 een enerverende partij waarin een dynamisch evenwicht bestond. Dennis kon bogen op een betere pionstructuur en initiatief op de damevleugel en diens tegenstander vond compensatie in een potentiële koningsaanval. Zo ging het ook: Dennis overliep de zwarte damevleugel en won materiaal, terwijl de met de moed der wanhoop strijdende Arnhemmer alle stukken naar de vijandelijke koning wierp en na een chaotische afwikkeling onverwacht en in hoge tijdnood gewonnen stond maar toch voor de zekerheid een remiseaanbod deed dat Dennis niet kon weigeren. Ergens bleek Dennis een winst te hebben gemist in deze zeer complexe partij, maar dat zij hem vergeven na dit spektakel met inventief en gedurfd spel van beide kanten.
In het laatste uur ging het op twee borden plotseling mis. Op bord 6 leek Hans Eshuis lange tijd een gelijke stelling te hebben, al was hij na afloop niet tevreden over zijn opening. Toen de tegenstander met de dame een niet vergiftigde pion op b2 kon slaan, stortte de stelling van Hans snel in en bleken zijn stukken op ongelukkige velden te staan. Voor Jacques Ottenheijm op bord 7 leek de partij een gunstige wending te nemen toen de druk op pion d4 zijn tegenstander te machtig werd en verder moest zonder een belangrijke centrumpion. De compensatie bestond uit stukkenactiviteit en deze resulteerde eerst in pionwinst voor Jacques' tegenstander en vervolgens in een verloren eindspel waarin onze man alleen nog kon verdedigen op de laatste twee rijen. Een kansloze missie.
Hiermee was de wedstrijd feitelijk verloren. Aleen Christ Verstegen was op bord 8 nog bezig en deze wist knap een wat betere positie in het eindspel te winnen. Christ overleefde de heikele tijdnoodfase en kon na de tijdcontrole op zijn gemak een winstplan gaan ontwerpen dat hij daarna bekwaam op het bord in praktijk bracht. Het uiteindelijke resultaat was een 3,5-4,5 nederlaag. Terugkijkend kunnen we vaststellen dat het team als geheel te weinig liet zien om verblijf in de derde klasse KNSB te continueren. Natuurlijk, er was een aantal spelers dat worstelde met de vorm, er waren ongelukkige momenten van concentratieverlies, vaak moest worden opgebokst tegen een groot ratingverschil en er waren complexe stellingen waarin de intuïtie een SMB'er in de steek liet. Als geheel kwam het team te kort. Terugkijkend moet ook gezegd dat er is gestreden voor wat men waard was, er goede overwinningen zijn geboekt en er mooi schaak is gespeeld. Veelzeggend is dat de sfeer in het team nooit heeft geleden onder de tegenvallende resultaten. Dat is een groot compliment aan iedereen! Speciale aandacht verdient de teamleider, Jelle, die na zijn terugkeer deze lastige klus in de schoot kreeg geworpen en zich bekwaam van zijn taak kwijtte. Zijn vechtlust werd in de tweede helft van het seizoen beloond met enkele goede overwinningen op hoger gerate tegenstanders.
SMB terug in de Promotieklasse OSBO, dat is zuur. Het einde van een tijdperk. Allicht ook de start van een nieuwe aanloop naar boven. Er is voldoende schaakkwaliteit. Er zijn kansen voor een grotere groep clubspelers om zich aan te dienen als potentiële SMB 1-spelers. Het heilige vuur, zo belangrijk in wedstrijdsport, moet weer gaan branden om de club extern op goed niveau te houden. Naar mijn gevoel is dit een opdracht aan alle leden van SMB.
Huub Jansen
|
|
