Het eerste optreden van SMB 1 in de Promotieklasse tegen ASV 4 verliep spannend. Uiteindelijk werd er gewonnen, zoals verwacht en gehoopt vooraf, maar het was geen walk-over zoals misschien gedacht kon worden op basis van het ratingverschil. ASV verweerde zich goed, met drie jeugdspelers en een invaller zelfs zeer goed.
De wedstrijd aan de hand van de borden dan. Jelle, de teamleider, had zichzelf op bord 1 geplaatst en dat ging hem goed af. In een gelijk opgaande partij had zijn tegenstander ruimteoverwicht, met name op de koningsvleugel, maar dat werd netjes, zoals het hoort, gecompenseerd door Jelle's initiatief op de damevleugel. Dat deze partij als een van de laatste werd beëindigd met remise lag niet aan Jelle, want die wilde al veel langer vrede sluiten, maar diens tegenstander besloot met het oog op de achterstand voor ASV in de wedstrijd, in een stelling waar de echte spanning van af was, nog zo lang mogelijk door te spelen - geef hem maar eens ongelijk.
Op bord 2 nam invaller Hans van Leeuwen de honneurs waar voor de afwezige Hans Eshuis. Hij deed dat tegen de hoogst gerate Arnhemmer zeer verdienstelijk en had na de opening een redelijk gelijke stelling opgebouwd. Het bezwaarlijke aan de stelling was echter dat Hans' tegenstander een duurzaam initiatief tegen de Nijmeegse koning aan het ontwikkelen was. Iedereen kent die stellingen wel: de aanvalszetten voor de opponent spelen zich als vanzelf en zelf ben je gedoemd tot verdedigen, pareren en afwachten, objectief sta je weliswaar gelijk, maar tegenspel is in geen velden of wegen te bekennen. In de analyse leek het erop dat Hans had nagelaten zelf initiatief te ontwikkelen, de positie schreeuwde feitelijk om een damevleugel-actie, maar deze bleef dus uit. Uiteindelijk was één fout, een actieve zet van iemand die het zat is passief te blijven, de aanleiding voor de nederlaag, zoals dat wel vaker gaat in dergelijke partijen.
Bram had op het derde bord een bijzonder opwindende partij. De tegenstander rokeerde lang en wederzijds werd een koningsaanval ondernomen. Brams aanval leek krachtiger, dat bleek ook toen hij de vijandelijke koning over het hele bord begon te jagen, maar het mat dat gloorde bleef uit en op ieder moment toonde ook de tegenstander zich gevaarlijk, loerend op tegenkansen. Ik miste het moment waarop tot remise werd besloten, maar ik kan me indenken dat onze man een kans heeft laten liggen in deze complexe stelling. Computeranalyse zal het moeten uitwijzen voor onze échte SMB'er, denk ik, thuis, met veel koppen koffie in het holst van de nacht, zichzelf van nachtrust berovend maar doorlopend getrakteerd op eye-openers en Aha-Erlebnissen. Misschien een aardige partij ter analyse door de schaakkids, aanstaande vrijdagavond?
Paul speelde een heel goede partij op bord 4. In een ongebalanceerde stelling, resultaat van een scherpe variant in het Frans, speelde hij heel actief, hield zijn koning (veilig!) in het midden, bewoog zijn stukken creatief naar de goede velden en wist tussendoor ook nog een handjevol pionnen te winnen. De technische klus die resteerde, was aan onze ervaren klasbak wel besteed. Een mooi vol punt. Later vernam ik dat Paul ooit in een ver verleden voor ASV uit is gekomen. Saillant detail, heet zoiets.
Onze andere Arnhemse Nijmegenaar Ruben kwam op het vijfde bord uit tegen een jeugdspeler. Na de opening ontspon zich een fascinerend gevecht, waarin Ruben met dame en paard eropuit trok om een pion te veroveren. Daarin slaagde hij, maar niet zonder gevaar voor de eigen koning die in het midden verwijlde zonder veel bescherming en met een onderontwikkelde damevleugel op de koop toe. Volgens Ruben hielden zijn weinige ontwikkelde stukken de stelling van diens tegenstander in een ijzeren greep en hij demonstreerde deze gedachte in de partij met enige subtiele paardmanoeuvres à la Ankie van Grunsven. De jeugdige schaker deed enige inventieve aanvalszetten, maar liet net een zet te lang een toren instaan die onze dresseur na enig gepeins sloeg en nooit meer terug gaf. Een interessante partij, die aan het slot door Ruben koelbloedig en met herwonnen elan werd gewonnen.
Op het zesde bord speelde Peter Schut een degelijke partij, hij debuteert dit seizoen als vaste speler van SMB 1. Nu eens een gewezen UVS'er die het eerste team van SMB versterkt, de afgelopen tijd hebben we vaak het omgekeerde gezien... Voor de leden die zich hierover zorgen maken: de transfers hebben we met gesloten beurzen kunnen realiseren!
Peter had na de opening een ietwat mindere pionstructuur, maar de lopers van ongelijke kleur die in het middenspel op het bord verschenen, waren de voorboden van de gelijkwaardige remisestelling die in het eindspel op het bord verscheen. Het werd door Peter nog wel strijdlustig geprobeerd met een aanvallende koningswandel, maar ook dat bleek niet genoeg om een eindspel met een gelijk aantal pionnen en ongelijke lopers te winnen, zoals verwacht.
Op bord 7 speelde Christ Verstegen tegen de derde Arnhemse jeugdspeler, jeugdspeelster beter gezegd. Het Arnhemse meisje speelde een goede partij, men zag taai getouwtrek in het centrum, een moeilijk te duiden positie, veel geduld, kleine zetjes, "slow chess". Lang leek het erop dat deze partij binnen de remisemarges zou blijven. Christ wist echter dankzij een fraaie activering en centralisatie van zijn stukken in het late middenspel de tegenstandster te overrompelen. Mooi voorbeeld voor de schaakleerboekjes; worden die nog geschreven en uitgebracht? Hier telde ervaring gepaard aan inzicht, chapeau.
Aan het laatste bord gaf Jacques acte de présence tegen een Arnhemse invaller. Dat leek een kolfje naar zijn hand, maar iets ging er mis, al vroeg, want in de opening verdween plotsklaps een pion van het bord. Misschien brak het gedoe met de klokken -nieuw speeltempo, de klokken moesten nog laat worden ingesteld, wedstrijdleider, ondergetekende, had weer eens geen clue- hem op: Jacques speelde reddende engel door alle klokken tevoren in het gareel te krijgen, maar vergat dus een paar minuten later dat een pion instond. Onze normaal zo betrouwbare telmeester probeerde nog van alles om in elk geval een schijn van initiatief te ontwikkelen, maar slaagde daar door het nauwkeurige spel van zijn tegenstander maar ternauwernood in en toen hij te ver ging in zijn pogingen, sneuvelde nog een tweede pion en dat was het sein voor opgave. Mea culpa, mea maxima culpa.
Eindstand: 4,5-3,5. Al met al een geslaagde middag, in de intieme kleine speelzaal in 't Hert. Twee punten in de zak, overwinning in de eerste wedstrijd. Belangrijk en goed. Dank aan de supporters, Wendy en Paul en Frans en Henny (en een vriend van Bram, met een mij onbekende naam), zonder hen hadden we het niet gered.
Huub
|
|
