Dinsdag 22 oktober begon SMB 4 met zijn extern wedstrijdseizoen. Het team verplaatste zich hiervoor naar Ede waar we aantraden tegen het team van de Cirkel 3. In tegenstelling tot de andere SMB-teams, waar vanwege strategische redenen en individuele wensen de nodige personele wisselingen hebben plaatsgevonden, trad SMB 4 met een vertrouwde samenstelling aan. Alleen een bordverschuiving op plek 2 en 3. Opstelling: Pieter van Groenestijn op bord 1, Henny Goverde op 2, Geurt Gijssen op 3, Jan Schillings op 4, ondergetekende op 5, Peter Groenewald op 6, Wim Dentz wisselspeler en teamleider.
Twee jaar terug, toen we ook tegen de Cirkel speelden, kwam Wim Dentz een half uur te laat binnen omdat hij ergens in een bos de weg was kwijt geraakt. Toen verloren we. Ik zag het als een goed teken dat Wim zich dit jaar terdege op zijn chauffeursrol had voorbereid. Wim is niet iemand van de TomTom. Ik kreeg bij het vertrek in 't Hert in Nijmegen als passagier/kaartlezer in zijn auto een mooi handgeschreven vel (veel mooier dan al die digitale printjes van tegenwoordig) in de hand gedrukt, met alle afslagen en zijweggetjes richting Ede. Wim had er werk van gemaakt en voor verdwalen zouden we ons best moeten doen. In Ede had iemand een straatnaam blijkbaar veranderd, want we waren toch nog bijna mis gereden. Pieter die met ons meereed zag echter een gemeentelijk info-bord langs de kant van de weg en zette ons met een rigoureus handgebaar ("die kant op") uiteindelijk in de juiste richting. In de speelzaal werden we vriendelijk welkom geheten. We kwamen goed uit de startblokken. Een korte impressie, op basis van afloop der partijen:
Ik was het eerste klaar. In mijn partij kreeg ik al redelijk snel het initiatief. Dit vanwege een mooi loperpaar en een betere opstelling van mijn speelstukken. Ik won in het middenspel een centrumpion, bleef druk en dreiging uitoefenen op de vijandelijke koningsstelling en won een tweede pion. Ik stond weliswaar gunstig en had winstkansen nu, maar de partij was zeker nog niet "gelopen". Toen maakte mijn tegenstander Eip Janssen een blunder door zijn toren zomaar weg te geven. Hij gaf ook meteen op. We hebben de partij naderhand kort geanalyseerd en doorgespeeld zonder die blunder en uit verschillende varianten kwam steeds naar voren dat ik dan ook wel had gewonnen. Terecht dus dit eerste winstpunt voor SMB.
Jan Schillings speelde grillig als vanouds. Jan gaf zomaar een stuk weg en ging toen pas echt schaken. In de wandelgangen en in de speelzaal en tussentijds aan de bar sprak ik Pieter en Wim en beiden waren van oordeel dat Jan volstrekt kansloos was. Ik sloot me bij dat oordeel aan. Hier kwam het eerste verliespunt aan. Hoe hij het voor mekaar gekregen heeft is me een compleet raadsel, maar in een overgebleven pionneneindspel waarbij zijn tegenstander dus een paard meer had, wist Jan het paard klem te zetten en zelfs zonder lasso te vangen. Zijn tegenstander bood toen remise aan. Jan kwam met een stoïcijns gezicht naar captain Wim en vroeg: "Teamleider, mag ik het remiseaanbod van mijn tegenstander accepteren?" Het mocht.
Op de andere 4 borden was lange tijd geen echte tekening te zien. Het ging ongeveer gelijk op. Rond de klok van 23.00 uur viel weer een beslissing. Henny, die in het begin van de partij beter stond, kwam een pion achter en in het eindspel met ieder 1 toren en 4½ pionnen ging het langzaamaan mis. Als niet-neutraal toeschouwer zijn dit soort partijen moeilijk om naar te kijken. Je ziet je schaakvriends stelling langzaam maar zeker "wegglijden". Hopen op een slechte zet van de tegenstander of een briljante vondst van Henny. Beide gebeurde of kon niet. Na afruil van de torens rukten twee verbonden vijandelijke pionnen op en de stelling was gewoon niet meer te houden. Henny moest opgeven.
Niet getreurd. Geurt was het laatste uur inmiddels op stoom gekomen. Hij had maandenlang niet meer geschaakt zei hij vooraf en na een voorzichtig begin kon hij zich vastbijten in "een pionnetje meer". Vorig seizoen was dat ook al zijn handelsmerk. Een klein voordeeltje veroveren en dat vasthouden en vervolgens uitbouwen. Hij kweet zich prima van zijn taak. In het eindspel was zijn pionvoordeel doorslaggevend. Winst.
Het werd inmiddels duidelijk dat het hoe dan ook spannend zou blijven die avond. Al hoopten en verwachten we teamwinst gezien de stand van de overblijvende partijen van Peter en Pieter. Peter stond positioneel duidelijk op winst, Pieter zeker gelijk, zo niet ook in de plus. Om een lang verhaal van de partij van Peter kort te maken. Peter eindigde met een pion meer in het eindspel maar dat bleek net niet genoeg voor de winst. Remise.
Met zijn allen dromden we toen om het eerste bord bij Pieter. Hier was inmiddels ook de tijdsdruk voelbaar. Beiden spelers nog iets van 3 minuten op de klok. Ongeveer gelijke stand met nog veel stukken op het bord. Veel spanning voelbaar. Bij de spelers maar ook bij alle toeschouwers. Razendsnel vlogen de zetten nu over het bord. De complexe en dreigende combinatiemogelijkheden van de Cirkelspeler werden Pieter helaas fataal. Hij ging door de klok. Jammer. Eindstand: 3-3.
Na afloop waren onze meningen en vooral stemmingen en emoties verdeeld. Henny en Pieter teleurgesteld omdat we zeker hadden moeten winnen. Wim, Peter en ikzelf redelijk tevreden omdat de "verliespartij" van Jan miraculeus was omgebogen in remise en we anders nog verloren hadden ook. Vooral Pieter was aangeslagen en boos op zichzelf. Troostrijke en bemoedigende woorden van Wim, Peter en ondergetekende in de auto op de weg terug maar Nijmegen mochten niet veel helpen. Schaken is een leuke maar harde en soms wrede sport. Was ook nog net de verjaardag van Pieter vandaag. Een spontaan "Lang zal hij leven" van ons in de auto vrolijkte Pieter niet echt op.
Hoe dan ook, een spannend eerste begin van het externe schaakseizoen. Onze jaarlijkse titelaspiraties ("het moet er toch eens van komen") zijn nog niet echt waargemaakt, maar positief in ieder geval dat er, naar mijn eigen inschatting, best goede partijen zijn gespeeld. Winst en verlies lagen erg dicht bij elkaar.
Frans Drummen
|
|
