Een zeer aimabele persoon is niet meer.
Toen mij het bericht bereikte dat Cas plotseling was overleden op zijn vakantieadres in Italië, was ik aangeslagen en overdonderd. De laatste keer dat ik hem sprak, enkele weken geleden in onze speelzaal 't Hert, zag hij er prima en gezond uit en vertelde hij nog met verve over zijn komende vakantie. Ook maakte ik toen een foto van hem voor een rubriek "Wie is wie" bij SMB en Cas maakte spottend, via een blik van zijn ogen en mimiek, nog een grapje over het fotomoment. Moet dat nou zo nodig... zag je hem denken. Ik moest lachen door zijn ironische, kritische blik toen ik de foto maakte en was bang dat deze daardoor niet scherp zou zijn. Viel gelukkig mee en een typische Cas-foto was het resultaat.
Ik leerde Cas kennen toen ik samen met hem in het 5e team van SMB speelde. Hij gaf altijd leuk commentaar op de gespeelde partijen en toonde sympathieke betrokkenheid naar ons als teamgenoten. Altijd hartelijk en hij kon als geen ander een verliespartij weglachen. Fanatisme en het per se willen winnen was hem vreemd. Een leuke partij spelen... daar ging het hem om.
Ik leerde Cas nog beter kennen toen we samen besloten om een wekelijkse schaakcolumn "Schaakbeeld" te starten bij SMB. Een schaakcolumn waar Cas zijn schrijftalent naar hartenlust kon uitleven. Ik mocht ze illustreren. Cas liet zijn ongebreidelde en brede fantasie zien in deze schaakcolumns. Verrassend qua inhoud, soms absurdistisch, altijd humoristisch, steeds met een kern van waarheid. Door zijn brede ontwikkeling en interesses met reflectie geschreven. Cas was een erudiet persoon die overal aanknopingspunten vond om een schaakcolumn scherpzinnig inhoud te geven. De ene keer vanuit de schaakregels, dan weer vanuit de politiek, de kunst, vanuit het menselijk tekort, of vanuit puur zijn eigen beleving als persoon.
Lichtvoetige columns, overgoten met zelfspot en met oog voor leuke en aparte details. Bovendien erg goed en vlot geschreven. Ik heb hem nooit op een taalfout kunnen betrappen. Zijn columns waren altijd fijn om te illustreren, de teksten stimuleerden. De laatste column die hij schreef was het schaakbeeld van 28 april j.l met als titel "Pat(s) in het Catshuis". Een echte Cas Aubel column. Het politieke gehannes in Den Haag werd met flair op de hak genomen en grappig in de schaakwereld gepositioneerd.
Schaken vond hij een leuk spel, een aangenaam tijdverdrijf. Hij was daarbij verre van een fanatiekeling en relativeerde al zijn winst- en verliespartijen. Cas genoot veel meer van de schaaksfeer, een mooie gedane zet, het praatje na de partij met zijn borreltje aan de bar, de prettige contacten onderling met clubleden, een bezoek aan het Tata-schaaktoernooi met vrienden en uiteraard een mooie geslaagde column over schaken. Daar kon hij vergenoegd en met intelligentie over filosoferen.
Cas was een trouw lid bij SMB en iedereen mocht Cas. Logisch ook. Cas had mensenkennis en straalde een zekere wijsheid, mildheid en warmte uit. Hij had niet veel woorden nodig om zijn mening te geven, altijd duidelijk. Hij werd daarom zeer gerespecteerd bij SMB, iemand met status bij de club. Als Cas op dinsdagavond binnenkwam om een potje te schaken gaf dat meteen een goed gevoel.
Iedereen speelde graag tegen Cas. Je had een gerede kans om te winnen, maar de partijen waren spannend vanwege de vindingrijkheid van Cas en zijn gevoel voor positiespel. Hij gunde je ook altijd de winst en een na-analyse wuifde hij meestal weg met een droge opmerking dat hij "zijn gepruts" nu wel doorhad. Cas heeft, qua schaakrating, nooit het eerste team van SMB bereikt. Als mens en persoon echter zonder meer een grootmeester. Beslist een 2700 plusspeler.
Ik denk met heel veel plezier terug aan de samenwerking met Cas. Genoten van zijn fantasie, zijn creativiteit, zijn vriendelijkheid en persoonlijke charme en humor. Bedroefd dat we hem gaan missen. SMB verliest een clubicoon.
Frans Drummen
|
|
