Op 8 april was de laatste en gezamenlijke ronde in de 1D klasse van de SOS-competitie 2018/2019. In een uitverkocht Kolpinghuis met als gastheer UVS, waarvoor onze dank, was nog een felle strijd te verwachten om het kampioenschap en promotie door de 2 gegadigden Velp 1 en Ede 1. Bij een overwinning zou Velp kampioen worden. Dat was nog geen gelopen race, want na twee uur stond Velp met 3-1 achter tegen het om degradatie strijdende UVS. Maar de Velper ruggen werden gerecht en de overgebleven 4 partijen werden allen gewonnen en met een aldus verkregen 3-5 overwinning werd het kampioenschap behaald, waarvoor onze gelukwensen.
En nu wij: SMB 2 was na 3 ronden nog koploper, nu echter bleek in theorie nog degradatie mogelijk. Spelend tegen het reeds gedegradeerde Rhenen 1 kon het seizoen op een mooie manier beëindigd worden. Voor de tweede maal in mijn bestaan als teamcaptain van de "Vets" maakte ik het mee dat alle partijen met wit gewonnen werden en alle partijen met zwart remise gehouden konden worden. Zonder meer de droom van elke teamcaptain: heren ik ben trots op jullie!
We kregen al meteen een steuntje in de rug doordat Rhenen aan bord 2 verstek liet gaan. Ja, als ik tegen Thom Rijken zou moeten spelen zou ik ook liever niet op komen dagen. Zo, dat was het eerste punt. Maar Thom liet verder zijn ogen nog goed de kost geven: Een van de opmerkelijke gebeurtenissen vond ik de "drie-vork" van Eric. In een klap werden alle drie de overgebleven stukken aangevallen! Zo'n zeldzame gebeurtenis verdient een diagram in het verslag! (zie onder)
Even later kon Désiré een remise aan laten tekenen: Bij een 1-0 beginstand zag hij weinig reden om op complicaties in te gaan, waardoor de partij reeds na 16 zetten door zetherhaling in remise eindigde. Ik zelf speelde weer eens een rotpartij kwam slecht uit de opening en bevond me in een mijn inziens hopeloze positie. Gelukkig bood mijn vriendelijke tegenstander remise aan die ik met gejuich aannam.
De volgende was Rolf: "Ik speelde met zwart een degelijke partij, waarbij ik steeds iets beter stond. Helaas was de gedrongen stelling van wit te robuust om een doorbraakpoging te wagen. Na veel heen-en-weer geschuif van beide kanten, werd voor de onvermijdelijke remise gekozen. Achteraf liet mijn tegenstander nog zien hoe hij had zitten loeren op een gewaagd torenoffer, iets waar ik totaal niet op gelet had." Stand dus nu 2,5-1,5.
Wat deed Pieter? Hij had zwart, dus een remise zou mooi zijn. Wat vond hij er zelf van: "In samenspraak met onze teamleider waren we tot een unieke opstelling gekomen wat betreft de eerste 3 borden, zodat Tom het seizoen met wit mocht afsluiten. Helaas bleef bord 2 leeg, zodat laatstgenoemde geen tegenstander had. Ik kreeg de lijfopening van Jacob de Gooyer te bestrijden en deed dat met een huisvariant. Die bleek echter bij nadere beschouwing niet zo goed als ik al die jaren heb aangenomen. Mijn tegenstander speelde echter vrij passief en geleidelijk aan kwam ik in het voordeel. Ik faalde echter in de afwerking, hoewel de winstweg niet heel erg eenvoudig was. In tijdnood liep de zaak compleet uit de hand, maar kon ik mij nog redden met een kleine combinatie die tot eeuwig schaak leidde." Stand 3-2.
Zo, alleen de witspelers waren nog aan zet. Eerst Geurt: "Het was een damegambiet dat in het middenspel vrij ingewikkeld was. Na wat afruilen kwam ik toch in het voordeel en mondde de partij uit in een eindspel met ieder twee torens en 6 pionnen. Door de betere samenwerking van mijn beide torens was de partij vrij gemakkelijk in winst om te zetten." Stand 4-2.
Nu dan Eric, onze vaste invaller: "Ik speelde aan bord 6 tegen Gerard de Visser. Hij verraste mij in de opening met een pionoffer, dat ik niet durfde aan te nemen. Het gevolg was dat ik een pion verloor, maar als compensatie had ik een enorme ontwikkelings- voorsprong. In plaats van rustig te ontwikkelen, offerde mijn tegenstander zomaar twee pionnen. Toen hij snel daarna twee stukken offerde voor een toren, was het al uit. Maar hij bleef doorspelen. Later in de partij kwam de volgende stelling op het bord (zie diagram). Gerard speelde hier 30... Te7 en na 31.Pc6 is het prijsschieten. Toch bleef hij doorspelen. Pas toen ik twee paarden en twee pionnen voorstond, gooide Gerard de handdoek in de ring." Bravo: stand 5-2.
Nu nog onze oud-voorzitter Huub: "Vanuit de opening met wit kreeg ik door de te vroegtijdig gespeelde bevrijdingszet paard naar e4 - een klassieke zet voor zwart in het klassiek Damegambiet - een centrumpion te pakken. Ik speelde rustig verder, besloot de pion te houden, voltooide mijn ontwikkeling, onderdrukte alle impulsen tot snelle en 'beslissende' zetten, dirigeerde mijn stukken naar goede velden en behield tenslotte een raspaard op veld e5 die het opnam tegen een loper van de witte velden voor mijn tegenstander, gedoemd tot het vervullen van louter verdedigende taken. Toen ik nog een dreiging tegen zijn koning kreeg, werd het mijn tegenstander, die zijn klassieken ook kende, te veel en hij gaf in een aarzelende, bijna romantische beweging van zijn sierlijke hand zijn dame weg. Ik nam het offer verlegen aan en mijn tegenstander de classicus gaf daarop meteen en zelfbewust op. Ik wist een ogenblik niet meer wie er nu eigenlijk had gewonnen of verloren en voelde vreugde noch verdriet, verloren tussen droom en daad. Schaak spelen behoort tot de nog immer ondergewaardeerde stroming van het magisch classicisme bedacht ik me later, een glas bier in de hand, vol van mijzelf, zoals alleen een schaker met winst op zak dat kan zijn, aan de bar in het Kolpinghuis."
Zo het seizoen zit er op en we gaan binnenkort evalueren bij de Chinees.
Henny Goverde
|
|
