|
|
|
|
De ware liefhebber (aflevering 6)
maandag 24 februari 2025 |
 |
|
|
Bij de uitvaart
De aula van het crematorium zit bomvol met familie en heel veel schakers. Het betreft namelijk de uitvaart van Piet Janssen, een schaakliefhebber "pur sang". Hij overleed rustig in zijn leunstoel terwijl hij een schaakpuzzel probeerde op te lossen. Op 88-jarige leeftijd, in het harnas gestorven zogezegd. Vier sprekers refereren ieder op hun eigen manier aan zijn liefde voor het schaken.
Als eerste vertelt zijn oudere zus Bertha ontroerd dat de eerste woordjes die Pietje sprak niet "papa" en "mama" waren, maar "pat" en "mat" en dat hij al met 5 jaar hun vader op het schaakbord versloeg. Toen hij op vierjarige leeftijd met Sinterklaas zijn eigen schaakspelletje kreeg sliep hij er elke nacht mee in bed, een gelukzalige glimlach op zijn gezicht. Hij straalde bij elk partijtje dat hij speelde en de familie maakte zich toch wel ongerust dat hij veel liever binnenskamers in schaakboekjes zat te lezen dan buiten te spelen. Maar gelukkig kwam het allemaal goed met zijn verdere ontwikkeling. Hij kreeg veel schaakvriendjes en vriendinnetjes op de jeugdschaakclub waar hij al snel lid van werd. Piet wist op allerlei jeugdtoernooien heel veel medailles en bekers te behalen. Zijn kamer puilde er op den duur van uit. Hij was een gelukkig kind met zijn fantastische "hobby".
Vervolgens sprak zijn vrouw Jannie met veel liefde over hem. Ze hadden elkaar leren kennen bij een groot schaakevenement in 1949 te Amsterdam. Daar werd in de schouwburg door Max Euwe onder andere een simultaan gegeven. Zij werkte daar als bar/café dienster. Piet deed mee en wist als enige van de simultaanspelers een remise tegen Euwe te behalen. Hij was toen uitzinnig van vreugde geweest en gaf haar, bij het bestellen van een kop koffie, spontaan een dikke zoen. Ze was verrast door zijn passie en gelukzaligheid en had om hem moeten lachen. Van het een kwam het ander en na ongeveer 1 jaar waren ze getrouwd. Ze keek terug op een gelukkig leven met Piet, al was zijn schaakpassie soms iets te veel van het goede. De laatste jaren raakte hij liever de stukken aan dan haar, maar ze was blij als hij blij was…
Daarna kwam de voorzitter van zijn schaakclub aan het woord. Hij was vol lof over Piet. Prees zijn trouwe clubliefde (in 80 jaar nooit de wekelijkse speelavond van de club verzuimd) en inzet voor het schaken. Hij vertelde verder dat Piet geweldig enthousiast spraakzaam en energiek werd als hij iemand het spel kon leren. Dan was hij op zijn best. Hij maakte grapjes, vertelde leuke schaakanecdotes en glimlachte om elke beginnersfout. Hij trainde de jeugd, sprak steeds bemoedigende woorden bij verlies, gaf tips en alsmaar schouderklopjes aan kinderen die een schaakdiagram goed wisten op te lossen. Zoals al gezegd verzuimde hij nooit een clubavond en de keren dat hij Piet chagrijnig meemaakte was alleen tijdens de periode sluiting van hun speellocatie tussen Kerst en Nieuwjaar.
Tot slot sprak zijn zoon Gary (vernoemd naar de oud wereldkampioen). Hij vertelde wat pa’s laatste wens was, een eigen speciaal voor hem gemaakte schaakgrafsteen. Apart, maar helemaal in overeenstemming met zijn leven vond zijn zoon. Deze wens zou binnenkort gerealiseerd worden, te weten: een stenen schaakbord met keramische stukken op een sokkel van marmer. Het schaakbord laat de eindstelling zien van zijn simultaanpartij tegen Euwe. Toch een van de hoogtepunten uit zijn leven.
Na deze sprekers volgde er nog enige stemmige muziek en werden de aanwezigen uitgenodigd voor de afsluitende koffietafel in het nabijgelegen restaurant. Het werd daar, ondanks de verdrietige aanleiding, al snel gezellig. Wat gebeurt er namelijk als je veel schakers bij elkaar zet? In no-time zijn ze op hun mobiel aan het schaken en/of gespeelde partijen aan het analyseren. De koffie werd koud. Maar Piet glimlachte op een wolk.
Frans Drummen
|
|
|
| |
|
|
