|
|
|
|
Eind goed, al goed
zondag 11 april 2010 |
 |
|
|
Onder auspiciën van ASV in het activiteitencentrum Schreuder aan de Vlamoven in Arnhem gingen wij op dinsdag 6 april de slotronde in tegen Tornado 2 in een zaal met ruime afmetingen en veel licht, heel veel licht. Smoesjes in de trant van "ik heb verloren omdat het te donker was op mijn bord en ik mijn dame niet zag staan" konden geen opgeld doen en werden ogenblikkelijk naar het rijk der fabelen verwezen.
Alle ingrediënten waren aanwezig voor een goede en laatste slotronde. Toen ik in de auto van Jaap Schuld bij de rit naar Arnhem vroeg of hij er zin in had mompelde hij iets tussen ja en nee en hetzelfde had ik ook een beetje en ik wijt dat toch aan het feit dat de paaseieren waarschijnlijk nog te zwaar op onze magen drukten.
Cas Aubel ontbrak deze avond want hij kwam met zijn fiets ongelukkig ten val en verscheen op de clubavond daarvoor met een bandage rond het oor. Hem een spoedig algeheel herstel toewensend werd hij vervangen door de altijd klaar staande Pierre van Cruchten, een soort bankzitter. Na nog een bakkie koffie te hebbeen genuttigd aan de bar konden wij eindelijk aan de partij beginnen.
Mijn tegenstander opende met e4 waarna ik antwoordde met e5. Vervolgens 2.Pf3 en d6 en 3.Lc4 en Df6, gedurfd, dat wel, maar vreemd genoeg voelde ik me ondanks die roteieren heel optimistisch en vloog ik als een tornado over het bord, mijn tegenstander Harry Bergsma daarin meeslepend zodat het leek alsof wij gezamenlijk de trein moesten halen. Dit was niet zo.
Luuk Jensen, die in de eerste ronden nog over het nodige geluk beschikte, zag zich deze avond berooid van dat spreekwoordelijke engeltje op de schouder, verloor twee pionnen en zat met een gezicht als van een oorworm naar zijn bord te turen en gaf niet veel later als eerste op. Pierre van Cruchten, terecht op bord 1, won al snel een toren en fietste over zijn tegenstander heen alsof hij hem niet zag staan. Later op de avond vertrouwde hij me toe dat zijn tegenstander niet veel waard was geweest. Dus, Pierre won de tweede partij voor ons.
Jaap Schuld zat niet goed in zijn vel, ontwikkelde zijn stukken niet goed en sloot zelfs zijn eigen koning in tussen zijn eigen beide zwarte torens. Dag Jaap. Volgend seizoen beter. Bij de aanvang zei ik het al, ik ging als een tornado en sleepte Bergsma daarin mee maar hoe dikwijls heb ik het u al verteld? Ik zag weer eens een mooie zet! Ik plaatste mijn zwarte toren tussen twee vijandelijke stukken op de a-lijn in de veronderstelling dat mijn toren gedekt stond door een pionnetje op de b-lijn. Maar mooi niet. Ik had me weer eens schromelijk vergist en verloor een stuk zodat ik in een eindspel terechtkwam van toren tegen paard en toren en pionnen maar... jawel! Ik had drie pionnen meer en hele mooie pionnen want zij waren drie dames waard. Op zijn minst één dame. En op mijn dooie gemakje kon ik met de pionnen opstomen en liet me niets meer in weg leggen. Gedecideerd won ik de partij.
Anders was het met Ilona die met vuur speelde toen zij een toren naar voren stuurde en dat ding allengs ingesloten raakte. Die werd uiteraard aangevallen en om nog enige compensatie te krijgen besloot zij maar om de toren noodzakelijk op te offeren er een armzalig koningspionnetje voor terug te krijgen. Haar tegenstandster won toen vrij gemakkelijk en Ilona delfde het onderspit. Zij was nog wel een tijdje doorgegaan maar moest toch duidelijk haar meerdere erkennen in haar rivale Margreet.
Dorus Peelen, bord 3, met nog 50 minuten te gaan en 15 minuten meer dan zijn rivaal, had een kwaliteit verloren (toren tegen loper) en 1 pion minder maar Dorus zou Dorus niet zijn als hij niet vocht voor wat hij waard was en... deze jongeman is heel wat waard en hij vocht werkelijk als de Hollandse leeuw. Niets op zijn gezicht verried dat hij het moeilijk had maar langzamerhand werkte hij met dame en de twee torens naar een stelling toe die de tegenpartij hoofdbrekens kostte en op het laatst zelfs wanhopig remise aanbood daar hij een minuut of veertien te kort kwam.
Natuurlijk ging Dorus niet op dit vriendelijke aanbod in. Door tien man gadegeslagen ging Dorus onversaagd verder, verplichtte zijn tegenstander een gedwongen afruil van de dames door schaak, gevolgd door een toren en hield nog een toren over om in ieder gevel één van de twee ongedekte stukken te veroveren. Ziende dat er daarna niet veel meer te halen viel, gaf de tegenstander van Dorus de laatste partij op en werd het net nog 3-3. Iedereen blij en ook de teamleidster Ilona Sanders.
Hugo Maas
|
|
| |
|
|
