Ik heb Theo eigenlijk pas goed leren kennen ongeveer 4 jaar geleden, toen ik mijn zaak gesloten heb en veel vrije tijd kreeg. Sinds die tijd ben ik bijna iedere week op zaterdag-middag een paar uurtjes bij hem gaan schaken, eerst in Hatert en de laatste 2 jaar in het verzorgingshuis in Beuningen. Zoals bekend, was Theo altijd vrolijk en in voor een grapje, hij was dan ook binnen de kortste keren populair bij de verzorg(st)ers en bewoners. Hij leerde er Tonny kennen, waarmee hij een bijzondere vriendschap sloot die er zelfs toe leidde dat hij vorig jaar met karnaval in de Alde Steeg met haar in de onecht werd verbonden.
Behalve vrolijk was hij ook altijd heel erg geïnteresseerd in het wel en wee van anderen, en gaf hij graag adviezen waar hij dacht dat het kon helpen. Regelmatig vroeg hij mij hoe het bij SMB ging, of er niet te veel leden afgehaakt hadden en of er genoeg jonge leden bij kwamen.
Wanneer ik `s zaterdag binnen kwam, was het altijd: “alles goed, Gerard?” – “ja Theo, alles goed en met jou?” – “ook alles goed, zet de koffie maar aan en pak de koeken maar uit de kast”. Ook zei hij na afloop vaak: “we hebben weer veel van elkaar geleerd”, maar dat gold natuurlijk alleen voor mij, ik kon Theo niets leren.
Ongeveer 2 maanden voor zijn overlijden belde hij op vrijdagavond dat hij ’s zaterdags niet kon schaken i.v.m. een feestje waar hij heen moest, en zei hij vervolgens nog even “o ja, ik moet je ook nog iets zeggen: de dokter heeft deze week verteld dat ik kanker heb”. Ik schrok natuurlijk geweldig want ik had nooit iets gehoord of gemerkt, maar Theo ging heel nuchter verder “het is niet anders en behandeling of medicatie is in verband met mijn spierziekte niet mogelijk, dus we maken er maar het beste van”.
Zo was Theo: altijd positief blijven denken.
Zaterdag 21 mei ben ik voor het laatst bij Theo geweest, we hebben heerlijk buiten zitten schaken. Toen merkte ik voor het eerst dat hij fysiek achteruitging. Omdat ik de week erna verhinderd was, spraken we weer af voor over 14 dagen, maar op die zaterdag 4 juni belde zijn dochter Dorette mij ’s morgens vanaf zijn kamer op dat schaken niet meer mogelijk was en dat hij ook te vermoeid was om nog bezoek te ontvangen. Ik heb hem via haar nog kunnen bedanken voor de vele fijne uren die we samen geschaakt hebben, en hem nog toe kunnen wensen “hou het hoofd koel”, zoals hij dat wilde.
Zijn dochter beloofde mij dat zij nog contact met mij op zou nemen, helaas werd dat de rouwbrief.
Theo was een bijzonder fijne vent, met mij zullen velen hem missen.
Gerard Eickmans
|
