|
|
|
|
Apartheid voorbij
Schaakbeeld 20, zaterdag 28 augustus 2010 |
 |
|
|
Het moest er een keer van komen. Ook in het schaakspel. Het opheffen van de apartheid.
Witte en zwarte schaakstukken zijn eeuwenlang strikt gescheiden van elkaar. Ze komen elkaar alleen op het speelveld tegen en dan ook slechts als felle tegenstander. Elkaar naar het leven staan is de boodschap. Haat tussen beide kleuren staat voorop. Zelfs in de opbergdoos van de schaakstukken zit een scheidingspaneeltje en kijkt men elkaar niet aan. Het taboe van "onderling contact" tussen de schaakstukken van verschillende kleur is altijd groot en permanent aanwezig. De gevoerde onderlinge verbeten strijdpartijen zijn hier natuurlijk debet aan. Daar komt bij dat de officiële FIDE regels eenduidig gericht zijn op segregatie der kleuren. Conform deze regels mag men elkaar alleen op het strijdtoneel van het bord ontmoeten. Elkaars vernietiging staat daar centraal. Van onderling contact en vermenging, hoe subtiel ook, kan geen sprake zijn.
Er is nu een doorbraak. Een schaakkoppeltje uit Nijmegen heeft hiervoor gezorgd. Ze hebben de officiële regels aan hun laars gelapt, hebben lak aan alle oorlogsretoriek. Een zwarte koning en een witte dame uit mijn schaakspel hebben zich in elkaars armen gestort. Ik meende al een tijdje in verschillende van mijn partijen gekke dingen te zien. De witte dame hield zich in het spel op de vlakte, zette niet door met aanvalsacties. Veel spelen eindigden de laatste tijd ook in remise. Stukken wilden elkaar duidelijk geen pijn doen, de witte dame en de zwarte koning voorop. Na elk spel zag ik die twee ook steeds samen in een schaakhoekje staan.
Van de week ontdekte ik het wonder. Liefde overwint. Toen ik mijn schaakdoos opende zag ik drie jonge pionnen. Heel lief en aandoenlijk. Niet zwart of wit maar met een mengkleur van beide ouders. Duidelijk het product van een verboden zwart-wit schaakliefde. Het eerste gemengde schaakgezinnetje is een feit.
Ik ben er trots op dat dit heugelijke feit in mijn schaakdoos, met mijn schaakstukken, heeft plaatsgevonden. Het is toch een unicum. Het kan niet anders of er moeten in het verleden, in andere schaakdozen, al eens eerder stiekeme contacten tussen zwart en wit zijn geweest. Je hoorde of zag er echter nooit wat van en er zijn, voor zover ik weet, nooit nakomelingen van gekomen. Nu wel, en wat voor prachtige exemplaren. Echte halfbloedjes… Alle drie goed gezond met een prachtige teint. Twee zijn zacht grijsgroen van kleur, een soort mostint. De derde (vind ik persoonlijk het mooiste) heeft een donkerder nuance met een schemering van licht-paars. De genen van zijn vader zijn duidelijk herkenbaar. Ik hoop dat ze alle drie hun mengkleur blijven houden want het is veel interessanter dan het saaie geelwit of zwart van doorsnee schaakstukken.
De trotse ouders wijken geen moment van hun kroost. Het gezinnetje wil op zich zelf zijn nu. Kan ik me goed voorstellen. De andere schaakstukken van mijn spel voelen zich duidelijk ongemakkelijk met de situatie, weten niet goed hoe ze ermee om moeten gaan. Ik hou het nieuwe gezinnetje daarom voorlopig maar even uit de schaakdoos. Ik heb een huisje voor ze getimmerd waar ze de eerste tijd zichzelf kunnen zijn. Ik geniet ervan om naar de drie jonkies te kijken. Eentje verstopt zich steeds in het huisje en kijkt dan guitig uit het raampje. Mijn vrouw kan niet schaken maar komt sinds de geboorte van de mengpionnen zowat elk uur naar ze kijken. Ze wil ze steeds aanraken maar ik zeg tegen haar dat je dan ook moet zetten en daar zijn ze nu nog te jong voor.
Mijn schaakspel is nu wel uit zijn doen. Ik vrees dat een spannende partij er niet meer in zit. De stukken zijn te lief voor elkaar geworden. Dat is wel een probleem. Maar kom op, nu even niet aan mezelf denken. Voorop staat: genieten van het jonge grut en de verliefde ouders. Ik weet niet wat de toekomst brengt voor de schaakouders en hun drie kinderen. Ze krijgen het nog moeilijk genoeg in de harde schaakwereld. Ze zijn feitelijk illegaal. De eerste tijd wil ik ze zelf wel even opvangen maar er komt een moment dat ze toch echt naar de schaakclub moeten.
Frans Drummen
Volgende aflevering: Les uit het verleden
|
|
|
| |
|
|
