|
|
|
|
Pat(s) in het Catshuis
Schaakbeeld 89, zaterdag 28 april 2012 |
 |
|
|
De trouwe Schaakbeeld-volger heeft een paar weken moeten wachten op een nieuwe aflevering. Drukke bezigheden buitenshuis, klinkt altijd goed. Een week of wat terug kon ik het namelijk niet meer houden en vond ik dat ik mij echt naar het Catshuis moest spoeden. Reuze gezellig daar bij dat hek. Mannen en vrouwen met blocnote en ballpen of met een cameraatje, een enkeling met een microfoon. En wat bejaarde echtparen: zij met een grote tas aan de arm, hij met een chagrijnig gezicht. Kortom, een levendig gezelschap. Als je geduldig bleef wachten kon je het meemaken dat er plotseling twee mannen aan kwamen fietsen, eentje op een damesfiets (geleend van de werkster?) en de ander op een ordinaire herenfiets. Een paar enthousiastelingen riepen dan: dag meneer Rutte (de ander kenden ze niet of die werd genegeerd), en die riep dan terug: mediastilte. Kennelijk een codewoord voor de bewakers aan het hek. Die wisten dan dat hij het was.
Omdat ook ik wilde weten of hij het was, had ik een foto bij mij die ik vorig jaar in Venetië had gemaakt tijdens de Biennale. Daar had een kunstenaar van een hele reeks staatsmannen een afbeelding gemaakt door in een of ander materiaal veel te krassen totdat er zo iemand uit kwam. Het mooie was dat je daar zo maar overheen mocht lopen. Je zag dan ook veel mensen naar hartelust de betrokkenen met voeten treden. Rutte was daar ook bij. Ik wilde hem bij het Catshuis een foto daarvan laten zien en hem vragen of hij wel wist dat hij op de Biennale op deze manier de aandacht had getrokken. In Venetië, de stad van San Marco naar wie zijn ouders hem hadden vernoemd. Maar hij reageerde niet op mijn vraag. Hij fietste gewoon door. Tamelijk lomp, als je het mij vraagt.
Binnen in het Catshuis waren ze, naar ik uit betrouwbare bron weet, de hele dag aan het schaken. Meestal vluggertjes, want ze wilden weer snel naar huis of naar hun werk. Niemand wist te winnen, zodat hun mini-toernooi inmiddels al zeven weken duurde en ontiegelijk saai was geworden. Tot op die bewuste zaterdag. Wilders dreigde te verliezen. Die kon daar niet tegen, en toen mat in twee dreigde stootte hij "per ongeluk" het bord van tafel, riep "pat" en ging er als een haas vandoor. De anderen keken hem met een domme koeienblik na. Het personeel van het Catshuis vroeg zich af hoe een koe een haas vangt. Ik vraag het mij nog steeds af. Volgens mij was het in ieder geval geen pat.
Tekst en foto: Cas Aubel
Tekening: Frans Drummen
|
|
|
| |
|
|
