De ware liefhebber (aflevering 14)

Het naaktmodel In mijn atelier geef ik tekenlessen. Daarvoor betaal ik af en toe een model: dit voor bestudering en uitbeelding van het menselijk lichaam en houdingen. Altijd leuk, deze tekensessies met houtskool, verf en krijt. Ook voor mijn eigen tekenwerk doe ik soms een beroep op een model. Het is niet voor niets een klassiek onderwerp in de kunst, tekenen naar naaktmodel. Het geeft steeds nieuwe inspiratie. Lichaamshoudingen zijn oneindig in hun variëteit, daarom verveelt het thema nooit. Afgelopen week zou het model met wie ik vaak werk weer naar mijn atelier komen om te poseren. Helaas belde ze af vanwege griep. Ze vertelde aan de telefoon dat een vriendin van haar ook regelmatig poseerde voor kunstenaars en zij was misschien bereid om haar te vervangen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik belde haar vriendin op en ze was meteen akkoord met datum en prijs. Een nieuw model is altijd wel even spannend, je moet aan elkaar wennen. Pas als je aan het tekenen bent valt alle ongemak weg. Ze heette Christine en was rond de dertig, leuke vrouw die erg geïnteresseerd was in kunst en creativiteit. Ze bleek al bij menig collega die ik kende te hebben geposeerd. Dit schiep vertrouwen. Ze kleedde zich uit en ik nam plaats achter de schildersezel. Net toen ik haar wilde vragen een bepaalde pose aan te nemen riep ze plots verrast uit: "Oh, schaak je ook?” In een hoek van mijn atelier stond namelijk een schaakbord met een schaakklok. Ik bevestigde dat uiteraard en zei dat ik wekelijks bij een leuke Nijmeegse schaakclub speelde. Heel enthousiast vertelde ze dat ze ook graag schaakte, vooral op internet en dat ze inmiddels een rating had van ongeveer 1800. Haar lievelingsopening was het Siciliaans waarmee ze gisteren nog een fraaie zege op internet had behaald. "Zal ik je even laten zien hoe ik won?" Door zo'n vraag besefte ik dat ik met een echte schaakster van doen had. Dat was niet aan dovemansoren gevraagd. In no-time zaten we op krukjes gebogen over het bord. Christine liet geconcentreerd haar gespeelde partijzien, en dat met allerlei varianten. Ik was verrast door haar spelniveau. "Zullen we ook even een potje spelen," vroeg ik enigszins bedeesd maar ook verwachtingsvol. "Hartstikke leuk," zei ze meteen. Al gauw zaten we vastgeklonken op de krukjes; geboeid door de ontwikkelingen op het bord. Spelen tegen een onbekende tegenstander is altijd spannend. Hoe goed is hij of zij? Kan ik hem/haar verslaan? Wat is de stijl van spelen? Etc. Ze was goed. Het eerste potje verloor ik kansloos. Het tweede een spannende remise, het derde weer verlies, het vierde won ik nipt. We zijn de hele middag op het bord bezig geweest. Kwasten en verf lagen te verdrogen op tafel, de klaargelegde tekenvellen zielig ongebruikt. Op een gegeven moment zijn we gestopt omdat Christine het te koud kreeg. Logisch ook, ongekleed 2 uur schaken in een onverwarmd atelier is iets teveel van het goede. De afgesproken poseertijd was daarmee inmiddels voorbij. Niks op het doek, niks op papier. Normaliter zou ik chagrijnig en teleurgesteld naar huis zijn gegaan bij een nulproductie. Maar deze keer zeker niet, het was een prachtige middag en ik was heel blij met mijn ene overwinning tegen een sterkere tegenstandster. Ik vroeg aan haar of ze geen lid zou willen worden van SMB want goede schakers zijn hier meer dan welkom. Ze zou erover denken. Frans Drummen