|
|
|
|
SMB 5 eervol ten onder
maandag 20 april 2009 |
 |
|
|
“We moeten vlammen tegen onze tegenstander Schaakmaat en dan moet Zutphen uit z’n slof schieten tegen VDS.” Ik mailde het naar mijn teamgenoten als korte samenvatting van hoe we ervoor stonden in de tweede klasse. Het gaf voor de kenners van de tussenstand ook gelijk aan dat de kansen op handhaving toch wel erg klein waren. Het al gedegradeerde Zutphen had nog geen enkel matchpunt, terwijl wij nog niet verder waren gekomen dan één overwinning en één gelijkspel. Tel daarbij op dat in Apeldoorn een aantal sterke tegenstanders spelen en je weet dat het wel eens een moeilijk avondje kan worden.
Vooraf gelukkig weinig problemen. Alleen Rijk moest weer eens dwarsliggen. Twee dagen van tevoren kwam hij erachter dat hij ineens een gala had. Ik heb het hem al vergeven, maar van binnen ben ik diep gekwetst dat hij een schoolfeest boven de beslissende wedstrijd van zijn schaakteam verkoos. (Geintje Rijk! Je weet dat toch ik het allemaal niet zo meen?) Gelukkig kon Joost tegen de verwachting in toch meespelen, waardoor het aantal spelers gewoon op acht kwam te liggen. Met twee auto’s vertrokken we richting de Apeldoorn, waar de slotronde plaats zou vinden. De ene auto trouwens iets later dan de ander, omdat Frans vast stond in de file. Frans’ voet drukt echter het gaspedaal af en toe heel wat harder in dan toegestaan, waardoor die zelfs eerder arriveerde dan Jan.
Onze tegenstander had een prettige mededeling vooraf. Er zouden maar zeven spelers meedoen. Met het oog op een dag later als ik zou invallen in het tweede (alwaar ik met nog twee minuten op de klok, 13 of 14 zetten moest doen en toen helaas een misschien wel winnende combinatie over het hoofd zag tegen een speler met een KNSB-rating van 1937 tegenover mijn 1323. Sorry Wouter.), offerde ik me heldhaftig op. Ik nam plaats aan het eerste bord om vervolgens een soepel puntje op het wedstrijdformulier te noteren. Met vier vrije uurtjes besloot ik maar even om een relaxte wandeling in de omgeving van de speellocatie te maken.
Uitgerust en wel keerde ik een uur later terug om de stand van zaken eens te bekijken. Nog niemand was uitgespeeld, maar op een aantal borden was al wel wat tekening in de strijd te zien. Yannick kwam een kwaliteit achter, Jos kwam er juist eentje voor en Jan had zelfs een volledige toren meer. Wetende dat Frans, Robin en Joost dit jaar goed tot uitstekend presteren extern (als ik mensen vergeet te noemen is dat niet bewust) zag ik het voor de eindscore positief in.
Helaas zag het er voor VDS ook goed uit. Ook een reglementaire 1-0 voorsprong en op een aantal borden goede stellingen. Onze handhavingkansen hingen dan ook aan een zijden draadje. Ondertussen incasseerden Oscar en Yannick een nulletje, terwijl Jos en Joost wonnen. Jan wist zijn toren voorsprong om te zetten een mooie mat tegen Hessel Visser, Frans behaalde uit zijn knal remise een halfje en Robins doortastendheid was genoeg voor een vol punt.
Wij hadden daarmee voldaan aan de eerste eis voor een volgend seizoen op hetzelfde niveau. VDS en Zutphen wilde echter niet meewerken. Een verpletterende 6,5 – 1,5 overwinning voor de mensen Beekbergen. Daarmee pakte de nummer zes uit de competitie zes matchpunten. Helaas pakte de nummer vijf er zeven en de nummer zeven er vijf. Omdat wij als zevende eindigde en acht min twee zes is, is het vijfde van de tweede naar de derde klasse gedegradeerd. Gelukkig zijn schakers slimme mensen en kan ik beter rekenen dan Aad de Mos, waardoor u het waarschijnlijk allemaal wel begrijpt.
Met gemengde gevoelens namen we afscheid van de tweede klasse. Bedroefd omdat we net als onze lotgenoten van het zevende (hopelijk niet het derde ook nog) gedegradeerd zijn. Maar toch ook tevreden met onze tweede overwinning van het seizoen. We hebben er in ieder geval alles aan gedaan en we zijn dan ook eervol ten onder gegaan. Volgend seizoen mogen we gaan strijden om het kampioenschap in de derde klasse. Of spelen we stiekem toch weer hoger omdat we door worden geschoven?
Roel Klein
|
|
| |
|
|
